Doerak Ding 23: Evaluatie

Op het allerlaatste moment bedacht een, mij onbekende, collega dat deze cursus ook wel eens wat voor mij zou zijn. Plots zat ik tijdens de eerste bijeenkomst van 23-archiefdingen achter een laptop mijn eerste blog te fabriceren. Wat mij die dag het meest aansprak was dat het vooral leuk moest zijn. Dit was niet tegen dovemansoren gezegd. Met kattenverhalen heb ik jaren lang mijn familie- en vriendenkring bestookt en uit deze verzameling kon ik flink putten. Maar ik kwam er snel achter dat de bedoeling iets genuanceerder lag. Dat blog was om mijn bevindingen over de cursus en de ideeën voor ons archief te spuien.

De eerste helft van de aangeboden 23-dingen had ik me als webmaster al grotendeels eigen gemaakt. Pas daarna kreeg ik het idee dat er wat van me verwacht werd en kwam ik zelfs in tijdnood. De opmerking, die ik tegen het einde van de cursus onder ogen kreeg, dat je niet alles hoeft te lezen had van mij wat eerder mogen langskomen.

Wat heeft deze cursus met onze organisatie gedaan? In ieder geval ervoor gezorgd dat er een behoorlijke kaalslag plaatsvond onder het grote aantal cursisten. Ik kan me dat aan de ene kant wel voorstellen wanneer je vanuit het niets ineens met talloze digitale mogelijkheden geconfronteerd wordt. Aan de andere kant vind ik het jammer dat deze mensen mijn blogs met ervaringen niet hebben gevolgd en van hun (vast goede) opmerkingen hebben voorzien en dat ik op dat moment niets van hun ervaringen meekreeg. De cursus en de gerelateerde toepassingen in de organisatie waren hierdoor geen gespreksstof zodat uit te wisselen tips en vragen stellen over en weer niet aan bod kwamen.

Tip van Omajak: Misschien helpt het om voor aanvang van deze cursus een soort mini-cursusje te serveren met uit elk ding één klein voorbeeldje? Wanneer het totaalplaatje bij de cursist bezonken is overziet hij/zij de cursus wat beter. En zeker op tijd laten weten dat ze niet alles hoeven te lezen!

Mijn woordenschat is aardig uitgebreid met kretologie als augmented reality, geospatial en semantic tagging. Ik heb het idee dat ik nu bijna alle hoeken en gaten van de mogelijkheden heb onderzocht en ben beslist tevreden met het complete overzicht. Maar interessanter is natuurlijk te bedenken welke onderdelen we bij onze organisatie kunnen gebruiken.
We gebruiken al wat Google-producten, YouTube, Twitter en Delicious. Daar boven op lijkt me nuttig:
- Flickr voor beschrijvingen van onbekend fotomateriaal (of via social tagging zoals bij het Steve museum)
- georefereren kaartmateriaal en foto's
- informatie opdienen via de website zoals bij de reis van Bontekoe
- projectwiki's voor genealogen
- LinkedIn voor contacten leggen met professionals in de archiefsector
- titels voor de bibliotheek via Librarything opsnorren en in je eigen bibliotheeksoftware plakken ;-)
- een pilot hoe we kunnen chatten met bezoekers
En verder adequaat inspelen op nieuwe ontwikkelingen en op naar 3.0!

Mijn alter ego Omajak laat ik hierna (op sommige sociale sites) een zachte dood sterven. Ben benieuwd hoe moeilijk het is om je te ontvrienden en alle sporen te wissen. Zou dit onderwerpje nog kunnen worden opgenomen in de cursus 24-archiefdingen: Ding 24: sporen wissen?

Doerak Ding 22: mobiele toepassingen, de toekomst?

Foto: poes Lubke van zoon Jelle via een HTC Desire vastgelegd en verzonden.

Het zal me verbazen wanneer deze ontwikkeling niet doordendert en er slechts wat slordig woordgebruik van overblijft dat ik later te horen krijg in mijn verzorgingstehuis: oh, Omajak is net uit de slaapstand gehaald. Haar GPS werkt niet helemaal naar behoren wanneer ze daar te lang in blijft hangen.

Nee, het gaat vast anders: in het leesgedeelte van mijn brilleglazen verschijnt de naam van de spreekster wanneer ik haar aankijk. De mogelijkheid om meer gegevens over haar te weten te komen laat ik gemakshalve links liggen. Dank zij een bugje in de software begroet ik Mientje als hare majesteit, maar zelf had ze al via haar mobiele oordopjes gehoord dat een infuus met nieuwe update bij me aangelegd moet worden. Hierna wijst het compas me, op een van te voren ingebracht tijdstip, rechtstreeks naar de koffiekamer. Mocht ik onderweg door wat voor omstandigheden dan ook blijven treuzelen duikt binnen de kortste keren een verpleegkundige uit het niets op vergezeld van een crashcar. De chiplezer herkent automatisch mijn gegevens en wat er aan de hand zou kunnen zijn. Daar moeten ze ook eens wat voor uitvinden want vaak is het loos alarm omdat ik af en toe vanaf de 85e verdieping van het mooie uitzicht over de uiterwaarden geniet via mijn automatisch inzoomend brilleglas. Kijkend naar de vogels die voorbij het raam zweven vertelt mijn bril me wat voor soort het is en waar de gevleugelde vandaan komt en waar hij naar toe gaat. Het receptje hoe het dier als ovenschotel op te dienen knipper ik haastig weg. Wanneer ik de reclamestand volop zou inschakelen komen op zo’n moment vliegtuigmaatschappijen en hotels langs om met hun aanbiedingen te leuren.

In de koffiekamer aangekomen denk ik aan de allernieuwste ontwikkeling die er voor gaat zorgen dat een e-reader in mijn bril geintegreerd wordt. Door middel van een bepaalde oogbeweging blader je door de leesstof heen. Dit zou een fantastische doorbraak betekenen. Net zoals mijn zichzelf op sterkte aanpassende brilleglazen van tien jaar geleden.

Zelf bezit ik geen smartphone omdat je alles wat je met dit kleinnood kunt ook op je pc beschikbaar hebt. Misschien zou ik er een aanschaffen wanneer ik een berg ga beklimmen in een afgelegen gebied of veelvuldig in contact moet blijven met deze of gene. Of wanneer ik elke dag uren in de trein zit zodat ik via Google Apps alvast in mijn gedeelde documenten werken kan, een dikverdiende vakantie reserveer, voor die tijd een afspraak met mijn tandarts maak en mijn gmail bekijk. Wanneer ik geen zin heb in werken luister ik naar muziek of lees een boek. Dit alles onder voorbehoud dat ik een keus kan maken tussen de super-smartphones iPhone 4 of Samsung Galaxy S II.

Misschien is op dit moment al een app voor de mobiele presentatie van de website van MijnGelderland voorhanden. Tijdens het invoeren van de teksten onder regio Arnhem en Veluwe moest ik er onlangs voor zorgen dat deze kort waren, hooguit tussen de 75-125 woorden. Het vergt wat creativiteit om in minder woorden evenveel te zeggen en bij regios lukte dat aardig. Maar zou dit bij andere informatie niet ten koste gaan van de diepgang van het onderwerp?

Hoe biedt je de vele informatie die zich in je archief bevindt op zo’n lilliputter schermpje aan? Stel dat alle archieven zijn gedigitaliseerd, getagd en beschreven. Via een al dan niet slimme zoekmachine app (a la aquabrowser) krijg je treffers waar jouw zoekwoord in staat. Wat krijg je voorgeschoteld wanneer je zo'n treffer opent? Is de informatie al ingekort of wordt het moeizaam scrollen? Is al bekend dat jouw vraag ooit gesteld gaat worden of al gesteld is? Haalt de zoekmachine alle informatie als losse regeltjes uit een database en moet je zelf het antwoord bij elkaar sprokkelen? Hoe bestel je een foto als je eerst een vergroting wilt zien?

Blijft de aan te bieden informatie niet steken op openingstijden, geografische ligging of het reserveren of verlengen van een boek of archiefstuk? Vergezeld van ongevraagde reclame want de digitale advertentiemarkt vaart er wel bij.
Ik las dat wanneer je als ontwikkelaar je app publiceert in een app store je daar 70% van de verkoopprijs voor ontvangt. De kans is niet erg groot maar in het gunstigste geval kan dat oplopen tot 250.000 dollar per 2 maanden. Omajak denkt nu diep na over een cursus HTML5 en Javascript.

Doerak Ding 21: Huisdier 2.0 en de toekomst van archieven

D. kon absoluut niet tegen veranderingen. Stond ineens een klusjesman in de kamer dan wist hij niet hoe snel de kuierlatten te nemen. En wanneer plots een krat met boodschappen zijn weg blokkeerde dan zakte hij diep door de kattenpoten en keerde laffelijk op zijn schreden terug. Een verplaatste stoel kon ervoor zorgen dat hij uren niet naar binnen durfde. Zelfs mijn onschuldige zangoefeningen, broodnodig ter versterking van mijn koor, konden hem niet bekoren. Maar in plaats van te vluchten, zoals bij de klusjesman, viel hij me aan. Je begrijpt dat ik hoge noten haalde.

Na een paar weken gekrabd en gebeten te zijn geweest bracht ik D. voor controle bij de dierenarts. Ik vertrouwde hem wat genant toe dat ik nog maar weinig over mijn eigen huis, tuin en lijf te vertellen had. D.'s acceptatievermogen hield zo'n beetje op bij het openen van keuken- en koelkastdeuren en het vullen van zijn voederbakken.

Sinds gisteren word ik op twitter gevolgd door de dierenbescherming en hoop dat ze niks met de volgende uitspraak van D.'s reuze aardige en vakkundige lijfarts zullen doen (naam bij de red. bekend). Hij raadde me aan dit ongewenste gedrag flink af te straffen door middel van krant of bezem zolang er maar geen bloed vloeide bij beide partijen. Over die krant heb ik al geschreven; die hielp weinig. Maar de bezem vond D. wel spannend en liep daar met zijn goed getrainde kattenlijf hard voor weg. Ik heb hem nooit kunnen raken, de schrik was voldoende. Inderdaad begon D. zich hierdoor wat socialer op te stellen. Maar een echt huisdier 2.0 is hij nooit geworden.

Vandaag werd ik toegelaten op Archief 2.0 en heb daar inmiddels een discussie gestart. Ik vind de site overzichtelijk en laagdrempelig. In één stap zet je je bijdrage op twitter en Facebook. Ik merk dat deze toepassingen beduidend meer blogbezoekers trekken.

Heel vooruitstrevend vind ik de Zeeuwse Bibliotheek die met zijn Lan-party's de met games opgroeiende jeugd de bieb binnenhaalde. En het project a la Babel zou ook in een archief niet misstaan.

Mijmerend over hoe de archiefwereld er in de toekomst uit gaat zien bedenk ik ter plekke dat elke verse boreling onmiddellijk op Facebook wordt ingeschreven met linken naar alle informatie die zijn ouders al over zijn voorouders hebben verzameld. Natuurlijk voorzien van alle mogelijke foto-, film- en geluidsmateriaal waarop de eerste stapjes en brabbels te zien en te horen zijn.

Hoe minder echt puur archivarissen-handwerk erbij komt kijken, des te grappiger ik de benaming 'historische werkplaats' voor archief 2.0 vind klinken.

Doerak Ding 20: Footnote, een sociaal archiefnetwerk

Wat ik van Footnote vind kan ik pas beantwoorden wanneer ik alle mogelijkheden heb uitgeprobeerd, maar ik kan me voorstellen dat iemand de geboden opties te talrijk vindt en een echte onderzoeker gruwt waarschijnlijk van de ondeskundige inbreng in dit geheel. Zou dit de reden zijn dat mijn afbeelding van het kanon van de 'quard boat of the port of Alexandria' uit de spotlights is gehaald? Ik vroeg me af of zo'n zeilbootje de druk van een wegschietende kanonskogel wel aan kon.

Het is even wennen om de gegevens van overleden mensen zo uitgebreid op internet te plaatsen want de persoon in kwestie kan hier niets meer tegenin brengen. Maar een groot voordeel en wellicht troost voor nabestaanden lijkt me dat door die inbreng van anderen hun dierbare hen meer ‘vertelt’ over zijn/haar leven. De nabestaanden zouden hiervan geen weet hebben zonder dit medium.

In de onafhankelijkheidsverklaring vond ik een sterke annotatie: Quarlus is niet goed wijs. Hierdoor durfde ik ook een steentje bij te dragen door de handtekening van Carter Braxton van een opmerking te voorzien inclusief een link naar Wikipedia.

Via Footnotes twitter kwam ik op een slimme kaart over conflicthistory terecht waarop markers waren geprikt. Wanneer je met de muis over zo’n marker heen gaat wordt een lijntje uitgegooid naar een info-veld. Hier onder staat meer informatie te lezen en je kunt hiervandaan vervolgens weer naar een andere plek op de wereld gelinkt worden.
Zou dit wat zijn voor de MijnGelderland-site? Nu weet ik niet hoe al dit moois op een mobieltje wordt gepresenteerd want de MG-site wordt hier namelijk voor klaargestoomd. Verder zie ik mogelijkheden voor de Freedom Trail en Ontmoet je wijk die op dit moment via Google Maps de wereld rond gaan.

Doerak Ding 19: genealogie 2.0

Een verwoed genealoog vertelde me ooit dat genealogie een zeer besmettelijk virus is. Ik geloof hem graag en zal proberen zo lang mogelijk dat virus uit de weg te gaan. Vrij onschuldig lijken me in dit geval de netwerksites waarop je je stamboomgegevens kunt invoeren. Het voorwerk doe je eerst via Genlias.

Bij My Heritage (gratis, privé en beveiligd) snelt je, nadat je je echte naam (omajak lukt niet) hebt ingevuld, de rekening al tegemoet voor de pro-versie. Ga je voor gratis dan kun je je familie tot 250 personen invoeren. Lijkt me een aardige bescherming tegen het genvirus.
Wil je gebruik maken van de zoekoptie om gelijknamige personen op te snorren dan vraagt het programma je een component te installeren. Doe ik maar even niet. Je kunt een ‘family Tree Builder’ en een familiewerkbalk downloaden, evenals alle functies bekijken die het programma biedt. Een wat facebook-achtige uitstraling heeft de gebeurtenissenkalender waardoor je nooit een verjaardag meer hoeft te missen. Via je interesses kun je met gelijkdenkenden in contact komen. Als toetje wordt een heuse website voor je gegenereerd, met kalender en familienieuws. Ziet er allemaal fris en aantrekkelijk uit, heel wat anders dan die logge genealogische programma's die uit de DOS periode stammen. My Heritage biedt wat leuke extra’s waaronder een tijdslijn die instelbaar is van een week tot een millennium. Wel wat zielig om mijn wiegje daar vervolgens wat verloren te zien staan. Gauw aan wat anders denken.

Doerak Ding 18: orde in de chaos

Over chaos in zijn hoofd had Doerak wel een bestseller kunnen schrijven. Wellicht lag het euvel bij zijn schrompeloor dat tweemaal per week verzorgd moest worden, iets waar we beiden een grote hekel aan hadden. Via slinkse lokpartijen met niet te versmaden brokjes voer greep ik hem steevast snel in zijn nekvel en slingerde een groot formaat badlaken, dat ik wijselijk achter mijn rug verborgen hield, om hem heen. Nadat ik zeker wist dat zijn pootjes ook ingeklemd zaten durfde ik de mummie te verzorgen. Die blik waarmee hij me dan aankeek! Des duivels! Na de stressvolle verzorgingsactie ging hij demonstratief in de boekenkast zitten en negeerde me tot etenstijd.
Hij wist ook nooit precies de richting te bepalen waar een geluid vandaan kwam. Wat je bij normale twee-orige katten ziet is dat ze in één soepele beweging hun kopje in precies de goede richting neerzetten ten opzichte van het geluid. Bij D. leek zijn kopje dan op een neerstortend helikoptertje. Hierdoor is het misschien niet verwonderlijk dat hij zelfs schrok van zijn eigen schaduw en windkracht.

Over naar chaos in de boekenkast. Library Thing ga ik in de toekomst misschien wel gebruiken. Met de nadruk op ‘toekomst’, want wanneer ik een boek heb gekocht/gelezen kan ik er nadien moeilijk afstand van doen. De boekenkasten raken aardig verzadigd, waar mogelijk staan twee rijen achter elkaar. Van het bestaan van deze boeken weet ik pas weer af als de boekenkast uitgeruimd wordt. Hier ben ik dus wel even zoet mee.

De mogelijkheden van Library Thing zijn erg aantrekkelijk. Zoeken op auteur en toevoegen aan je bibliotheek is een makkie. Of boekbesprekingen lezen voor nog nieuwe aanwinsten en aan- en afraders volgen (anoniem) of actief meedoen.
Mijn waardering op Library Thing voor de boeken van Thomas Rosenboom komt wel aardig overeen met het gemiddelde.

Hiernaast heb ik een klein begin gemaakt met mijn toekomstige bezigheid. Mocht de klus van mijn eigen bibliotheek geklaard zijn dan wacht me een nog veel grotere van mijn huisgenoot. In zijn boekenkamer kun je je slechts zijwaarts tussen de stellingen door bewegen als het je al lukt om over de nieuwe aanwinsten heen te klauteren. Keren lukt alleen op kruispunten ;-D

Doerak Ding 17: Sociale netwerken en wat er in te doen is

Heel lang geleden, toen de monitoren nog zwaar en onhandig waren, bracht ik mijn even zo onhandige pc naar een computershop aan de Amsterdamseweg in Arnhem. Twee enorme staldeuren gaven geopend te kennen dat je welkom was. Tijdens het wachten hoorde ik iemand zo hartverscheurend hoesten dat ik onwillekeurig om me heen keek of ik misschien hulp moest bieden. Geen mens te zien totdat ik een kromgebogen kat zag die, met zijn nagels ver in de stof van de bank verankerd, op het ritme van het angstaanjagende geluid bewoog.

Van een medewerker hoorde ik dat het dier elke werkdag de winkel binnen kwam en zich op de bank installeerde waarna hij 's avonds weer naar buiten werd gezet. Ooit heeft een medewerker dit sociale geval mee naar huis genomen. Binnen een oogwenk was hij weer terug. In die tijd mocht je nog overal roken en de verslaafde kat inhaleerde de dampen gezellig mee. Nadat mijn pc van een monitor afgekoppeld werd zette de kat het op een holletje en sprong boven op de nog warme monitor. Ergens deel van willen uit maken en daar je voordeel mee doen is dus niet alleen voor mensen weggelegd. In dit geval offerde de kat hierdoor zelfs onbewust zijn gezondheid op.

Zover gaat het hopelijk niet in onze wereld van de sociale media. Alhoewel, onlangs las ik een verontrustend berichtje over een zich tegen haar ouders afzettend tienermeisje dat dit via een tweet wereldkundig maakte. Ze had haar telefoonnummer en adres er gelijk maar even bij cadeau gedaan. Loverboys lagen op de loer.

Facebook gebruik ik sinds het begin van de cursus. Leuk wanneer je met mensen in contact wilt blijven die je niet zo vaak ziet, maar verder heeft het privé en voor het archief weinig toegevoegde waarde. Als testje heb ik een evenement gemaakt op facebook (en op Hyves) voor de tentoonstelling ‘Ontmoet je wijk Schuytgraaf’. Ben benieuwd of de toeloop hierdoor inderdaad hoger wordt.

Pas een netwerk oprichten wanneer je weet waarover je het wilt hebben lijkt me zinvoller dan te kijken hoeveel vrienden je kunt halen. Via deze link zie je hoeveel er wordt afgekonkeld in Nederland. De berichten gaan zo snel dat je de kans niet krijgt ze allemaal te lezen, laat staan er een touw aan vast te knopen.
LinkedIn ziet er wat professioneler uit. Maar waarom moet je na inloggen toch weer opnieuw inloggen bij sommige acties zoals bij ‘add connections’?

Waar zouden katten het samen over hebben?

Doerak Ding 16: blabla en uhhuh

Jammer, de twee instellingen BHIC (evaluatie wijst iets anders uit, dus wie ben ik) en Gemeentearchief Rotterdam zijn niet online terwijl ze op hun site aangeven dit wel te zijn.
Zeeuws Archief was online, maar na vier keer een vraag stellen heb ik het opgegeven. Zo moet het duidelijk niet. Maak je 'onlinetijd' liever niet te lang en wees op die momenten daadwerkelijk beschikbaar.

Skype heb ik een paar jaar geleden eens geprobeerd op mijn oude laptop. Beeld en geluid liepen absoluut niet synchroon waardoor het jeugdige familielid aan de andere kant al snel de belangstelling verloor. Dat zou nu beter moeten lukken.

Meebo geïnstalleerd. Handig is de Meebo melder die standby blijft ook al sluit je je browser af. Dus wie vandaag (dinsdag) even een praatje met me wil maken tussen 7.30 en 16.00 uur heeft grote kans dat dit lukt.

Je kunt ook met meerdere mensen tegelijk chatten. Wanneer je hiervoor in aanmerking wilt komen moet je je onder een nieuw emailadres registreren omdat je de andere al aan de standaardMebo hebt opgeofferd. En je kunt mobiel, vanzelf.

Via GMail chat ik zo heel af en toe met familie als ik zie dat ze online zijn. Is wel grappig, meer niet. Nu eens proberen om zo'n badge in mijn blog te weven.

Zo'n badge toevoegen stelt niks voor, maar het werkt niet.

I am a Google lover

Doerak Ding 15: Twitter

Bevallig in een wit bontje gestoken kwam ze op een dag als een heuse diva mijn tuin binnengewandeld. Minzaam begroette ze mijn aanwezigheid door spaarzaam met het uiterste puntje van haar staart te bewegen. Want Miss Muppie was een rasartieste die haar eigen toneelstukken schreef en alle stunts helemaal zelf deed. Ooit heb ik met hand voor open mond naar een staaltje behendigheids techniek gekeken terwijl ze meters hoog in onze larix hing onderwijl een opera van jewelste ten gehore brengend. Ze was verslingerd aan drama, en wanneer er geen drama voorhande was dan maakte ze die wel. Zoals die keer dat een laveloos ronkende D. totaal van de wereld lag te zonnebanken met z'n staart slordig naar beneden hangend. Bij het passeren van die flodderstaart maakte ze zo'n stampei alsof haar bontje van haar lijf werd gerukt. Schitterend!

Maar wat helemaal bijzonder mag heten was dat Miss Muppie internet kon opstarten. Waar buurman D. zich slaapdronken vanaf zijn zonnebank richting toetsenbord verplaatste waarop hij zich, niet bewust van vastlopers en restart, verder in dromenland verdiepte, lag deze selfmadewoman hem meters voor op het World Wide Web. Jammer dat ze niet verder wilde leren, ze wilde al haar energie in de toneelkunsten steken en ze had ietwat probleempjes met de muis. Maar op Facebook en Twitter zou ze al snel veel followers en gespreksstof te over hebben dat verder gaat dan: 'Vind ik leuk'.

Miss Muppie zou niet trots op me zijn maar mijn mening over Twitter sluit wel aardig aan bij die van D. Wat onrustig om al die tweets van grootleveranciers te lezen. Met bakken komen ze binnen. Leve de knop Unfollow. Ik hou het liever bij een klein select groepje. Hier lees je mijn zeer bescheiden bijdrage.

Doerak Ding 13: Wiki's

Ook de kattenwereld houdt er een soort Wiki op na. Hadden we voor D.'s komst een behoorlijke aanloop van allerhande pluimage, na zijn intrede zagen we slechts sporadisch een suffe 'nieuweling' die nog niet op de hoogte was van de reglementen die in onze tuin golden. Het feit alleen al dat geen enkele kat het in zijn hoofd haalde om niet met een grote boog om de heg van D. te passeren zou toch al helder moeten maken dat er 'iets' niet pluis was. Na een fikse geheugensteun werd dan uiteindelijk deze gast op de katten-Wiki ingeschreven.

Voor onze genealogische contactdienst zou een projectwiki a la Geboren in 1809 geschikt zijn. Nu gaat dat via de studiezaal.
Een link naar de ArchiefWiki vanaf onze website is zeker interessant voor onze (website)bezoekers. Ik ga hem onder FAQ plaatsen!

Doerak Ding 14: Zandbak

Katten mogen van mij niet in de zandbak maar ik had al (voor ik met 14 begon) zonder problemen een Kattenwiki op Wikipedia gemaakt en hoopte dat het artikel niet voortijdig van de website gehaald werd. Dat is wel het geval wegens 'Geen zinvolle inhoud'.

Wel nog even een wiki over favoriete bezigheden geschreven. En de link naar mijn blog onder de sidebar ingevoerd.

Doerak Ding 12 : Delicious

Inloggen bij Delicious onder het account van 23archiefdingen lukt niet. Wel heb ik via een al eerder aangemaakt Yahoo-account een url toegevoegd om op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen van het contentmanagementsysteem Umbraco. Tags: eindgebruiker, cms, umbraco en community. En de link naar 23archiefdingen gelegd. Deze resultaten verschijnen netjes in mijn eigen omgeving.

Social tagging lijkt me een mooie toekomst te hebben in de archief- en museumwereld. Door de 'deskundige tags' van 'Jip- en Janneketaal' te voorzien trekt een organisatie veel meer bezoekers naar zijn foto's, films en museumstukken. Of je dan eventuele 'vervuiling' van de omschrijving voor lief moet nemen wordt nog onderzocht, lees ik in 'de taal van Cultureel Erfgoed'. Wat is de baten/lasten verhouding.

Doerak ding 11: Samenvatting

De interactie tussen D. en mij frustreerde heftig in het begin. Hierdoor kreeg D. min of meer macht over mijn neurologische verdedigingsreflexen. De eerste tijd liep ik als een bangelijk meisje spiedend door ZIJN huis en tuin omdat ik nooit wist uit welke hoek de wind ging waaien. Wanneer ik 's nachts zwetend wakker werd en de slaap niet kon vatten spookten de waaroms en hoezo's door mijn slaperige brein. Ooit heb ik op zo'n moment geprobeerd een visualisatie te maken van onze interactie. Dat zag er ongeveer zo uit:

wie	input	verwerken informatie	output	resultaat
Doerak	accepteren van onbekende invoer afkomstig van mijn persoon	probleem/TILT	broadcast naar alle nagels en tanden	vluchten en vacht likken = gefrustreerd gedrag
Omajak	in ruste, al een uur geen aanval gehad	elke vorm van wederzijdse informatie-overdracht die, gewild of ongewild, leidt tot een gedragsaanpassing van de betrokkenen	au roepen en ontklitten c.q. afkoppelen	jodium en pleisters pakken = niet blij

De conclusie dat zijn informatieverwerkingsprobleem miscommunicatie opleverde werd mij deze nacht wel duidelijk.

Over Web 2.0. Ik ben een grootverbruiker van Google-producten. Eerst privé en later voor verschillende websites. En dat werkt allemaal al jaren naar behoren. Over Online kantoortoepassingen ben ik wat minder enthousiast. Ga je als bedrijf echt al je documenten op internet zetten? Misschien een enkele keer, wanneer je samen aan een document bezig bent, kan het handig zijn. Voor mezelf zou ik in zo'n geval na elke toevoeging een back-up maken. Voor de zekerheid.

Hierbij nog een aardige muzikale mashup.

Doerak Ding 10: samenwerken en delen

Noem één woord dat niet in de vocabulaire van Doerak voorkwam dan was dat toch wel delen.

Zo ben ik, nota bene in mijn eigen tuin, akelig eng aangevallen toen ik in het schemerdonker nietsvermoedend het trapje bij de keuken opliep op zoek naar fladderende vleermuizen die op warme avonden op insecten-vangst gaan. Jarenlang kon ik dit ongestoord doen maar na deze pijnlijke ontmoeting moest ik een opgerolde krant meenemen, liefst de zaterdageditie die niet gelijk aan flarden in je hand hing.

En dan die eerste warme zonovergoten dag dat ik op mijn stretch een zonnebad wilde nemen. Daar plofte zowaar een bijna zes kilo zwaar monster op mijn geschrokken buik die vreemde bijterige kopjes gaf richting hals en nekwervels. Vanzelf deed ik mijn hoofd omhoog en meneer nam snel de vrijgekomen plek in beslag. Zelfs met het kussentje, dat daarna niet meer als zodanig te herkennen was, kreeg ik de valsspeler niet van zijn plek. Verdere actie leek me niet verstandig gezien mijn onbeschermde vel zodat ik lafhartig het strijdtoneel verliet.

De stap van huiseigenaar naar dakloos is maar zo gezet. Wordt vervolgd . . .

Hoe anders gaat delen via Google Docs!

Onder meer informatie, kwam ik via de link onder Bericht op Webwereld Docs & Spreadsheets in mijn geval op een Japanstalige pagina terecht. De vertaling door Google lijkt een beetje op een handleiding van een in Taiwan gefabriceerd apparaat. Hoe ik dit opgelost heb lees je in mijn doc.

Doerak Ding 9: navigeren

Na een bizarre gewenningsperiode, waarover later meer, was Doerak zozeer aan mijn aanwezigheid verknocht geraakt dat elke beweging mijnerzijds door hem geregistreerd werd, overdag én 's nachts. Wanneer ik in het achter ons huis liggende bos de jogger ging uithangen, volgde hij mij, trouw als een 007-agent, op mijn route van een kilometertje of wat. Zijn grote eetlust had hij mede aan deze nieuwsgierigheid te danken. Wanneer tijdens de rit een hond begon te blaffen en vervolgens te janken wist ik dat mijn bodyguard zijn broodnodige boksoefeningen deed om zijn conditie op peil te houden en had medelijden met zijn tegenstander.

Hier onder zie je onder andere 'onze' route in Googlemaps. En nog wat interessante routes van D. alleen.


kattenspoor weergeven op een grotere kaart


Voor de website IJssel in beeld heb ik gebruik gemaakt van de Google coördinaten om een fietsroute in RouteYou te maken. Aardig in dit programma is dat je door middel van markers bezienswaardigheden kunt toevoegen zoals bij Dieren-Rheden. Ook wordt het hoogteverschil van de route aangegeven.
Op de website zijn gpx-bestanden en een kml-bestand te downloaden.

Voor bijvoorbeeld de Freedomtrail-Arnhem heb ik met de markers op de Googlemap naar de afzonderlijke items gelinkt. (Het valt me nu ineens op dat de menu-tekst blauw kleurt in Mozilla, terwijl hij in de Internet Explorer als rood is ingevoerd.)

Doerak Ding 8: bloggen en vloggen

Wanneer het Guinness Book of Records ook de recordgegevens van dieren zou vermelden dan stond onze nieuwe aanwinst voor eeuwig op de allereerste plaats in de prestatiecategorie 'snelste ontsnapping'. In nog geen drie seconden nadat ik, nog wat dovig van het katten-gejammer tijdens de autorit, de deur van de mand opende, stond meneer al weer buiten. In dit korte tijdsbestek zag hij nog even kans om me van de nodige verwondingen te voorzien waardoor ik graag de achterdeur voor hem open deed. De goede raad van het asiel om het dier twee weken binnen te houden om aan het nieuwe huis te wennen kon na deze actie aan de wilgen gehangen worden. Wat een Doerak, doopte ik hem nog lichtelijk verdoofd door de gratis opgedrongen acupunctuur behandeling. Voorzichtig liep ik de tuin in om te kijken waar hij gebleven was. Op vijf meter afstand stond hij me in aanvalshouding vuil aan te kijken. Met de wetenschap dat hij via zijn chip weer bij me afgeleverd zou worden, wellicht door een aantal zeer moedige opofferingsgezinde dierenambulancemedewerkers, ben ik naar binnen gegaan. Ik deed het kattenluikje van het slot en plaatste daar een bakje met brokken achter.
Binnen een uur was het bakje leeg.

Het duurde wat lang voordat de geuploade film bij Vimeo te zien was, bij YouTube werkt dat gelijk, maar hierbij een slecht opgenomen video van een smakelijk etende Doerak.

Doerak aan de brokken from omajak on Vimeo.

Wie kent deze kater? Bijzonder schizofreen exemplaar.

Voor de website van het Gelders Archief gebruikte ik YouTube voor onder andere de tutorials, bijvoorbeeld voor het aanvragen van een bouwdossier.

Bij schaatsen op de grote vijver in Sonsbeek, voor de website MijnGelderland, heb ik muziek toegevoegd die te vinden is op YouTube. Hierdoor verschijnen onder in beeld reclames die je weer kunt wegklikken. Wanneer je het beeld op YouTube bekijkt kun je een reactie toevoegen in de vorm van tekst, maar ook met een video.

Katten op Flickr

Zo af en toe moet ik mijn viervoetig pluizig onderwerp verlaten om het over 23 andere dingen te hebben. Gelukkig heeft het woord 'katten' meerdere betekenissen zodat ik toch weer goed zit met de gekozen blogtitel. Want 'katten' betekent, buiten roofdieren met spitse oren die blazen, spinnen, muizen vangen en over negen levens beschikken, ook het nodige in de scheepvaart. En verder kan met 'katten' ook schimpen worden bedoeld. En een kat is een vinnig vrouwspersoon. En aan die laatste betekenis beantwoord ik op dit moment toevallig helemaal na mijn ervaringen op Flickr.

Voor de website gelderland1900-2000 zocht ik een fotogalerie waarin meer dan 400 foto’s (net als op de oude website) netjes gepresenteerd konden worden, voorzien van een beschrijving. Ik dacht in de slideshow van Flickr een goede opvolger te hebben gevonden. En ook nog gratis!

De ingebakken fotogalerie van de website vond ik ongeschikt omdat je op piepkleine knopjes moet drukken en voor het lezen van de beschrijving over de foto moet ‘mouse-overen’, en bij het vergroten van de afbeelding zie je de beschrijving weer niet. Kijk maar eens bij IJssel in beeld.

Dat kon beter, op naar Flickr. Ik werd van harte uitgenodigd mijn eerste foto’s te uploaden.

Ik begon met een serie van 86 stuks voor ‘Steeds sneller’, maakte hier een set van en voila, een pracht van een presentatie was het resultaat! Dat smaakte naar meer. Ook de foto’s voor de onderwerpen ‘Land op de schop’ en ‘Soort zoekt soort’ gingen die kant op. Nu had ik totaal 3 sets, toch? Ehhh . . . een al bestaand set verdween als sneeuw voor de zon. Ik bleef het daarna nog een tijdje hardnekkig opnieuw proberen met hetzelfde verbazingwekkende resultaat.

Veel later kwam ik er achter dat je tot 200 foto’s gratis mocht uploaden. Wilde je meer dan kon je kiezen voor de betaalde pro-versie. Al geuploade foto’s boven de 200 werden dan weer zichtbaar. Hiervan werd bij het hartelijke binnenslepen nergens melding gemaakt, je mocht tot 300 MB gaan en daar kwam ik met 1000 foto’s nog niet aan.

Het grote treiteren was begonnen. Met moeite, want dit gaat zooooo traag, haalde ik de overtollige afbeeldingen weg zodat ik weer braaf onder de 200 zat.

Nu dacht ik slim te zijn door een nieuw account aan te maken en de resterende sets dáár onder te brengen. Maar Flickr is wat dat betreft ook niet op zijn achterhoofd gevallen, ze doen vast iets met je IP-adres. Met hoe vaak ik de melding: OH, OH, NO PFOTO’S FOUND! heb langs zien komen zal ik jullie maar niet vermoeien. Dit gebeurde de ene keer bij het ene en de andere keer bij het andere account.

Tja, toen was de keus voor Picasa snel gemaakt.

Asiel Velp

Vergezeld van een nieuwe kattenmand, zo'n onhandig rond exemplaar waarin een volwassen dier alle ruimte heeft op weg naar zijn Nieuwe Huis maar waarbij je zelf enigszins uit het lood voor joker loopt,  betrad ik de naar ether geurende hal van het asiel Velp. Dit asiel verleende mij jaren geleden garantie op een zwarte kater. Van deze service heb ik binnen twee weken gebruik gemaakt, niet omdat het zwart vervaagde na veelvuldig wassen, maar omdat het dier niet zindelijk wilde worden en al mijn vloerbedekking van zijn handtekening had voorzien. In twee weken hecht je je trouwens niet zo heel erg aan een dier en zeker niet aan zo'n nestbevuiler als deze zwarte dus dat vond ik een mooie oplossing.

Ik mocht een kijkje in de kennel nemen. Hoopvol gestemd liep ik speurend langs al die zielig kijkende, klagelijk miauwende en comateuze diertjes achter hun getraliede deurtjes. De hoop begon al wat te verflauwen totdat ik opeens in een paar helder blauwe ogen keek die mij hypnotiserend opnamen. Wauw, van mijn kant was het liefde op het eerste gezicht! Of dat wederzijds was betwijfel ik achteraf ten zeerste. Dat hij een schrompeloor had zag ik niet eens in die eerste overweldigende ogenblikken. Alleen maar ogen, prachtige blauwe ogen.

Ik deed het deurtje open maar voordat ik de kans kreeg dit prachtexemplaar uit zijn benarde situatie te bevrijden had hij zich al met al zijn nagels diep in mijn winterjas verankerd en kopte met zijn bolletje hard ronkend tegen mijn neus zodat ik uren later nog haartjes dacht te voelen. Ik was nu helemaal om en besloot dat dit mijn nieuwe aanwinst werd. Maar denk niet dat meneer weer begripvol in zijn hokje terug ging zodat zijn toekomstig vrouwtje alle benodigde documenten kon invullen voor het legaal verlaten van het asiel. Met al zijn gereedschap zette hij zich af en na een bloederig gevecht sprong hij op de grond. Nog behoorlijk argeloos dacht ik dat het asiel deze reactie veroorzaakte. Een kater hoort in de vrije natuur en niet in zo'n ongezellig hok.
Een behulpzame meneer kreeg het dan eindelijk voor elkaar om dit vechtersbaasje weer achter de tralies te krijgen. Ik wil deze meneer alsnog mijn verontschuldigingen aanbieden voor de talloze krassen op zijn bij binnenkomst nieuw uitziende leren jas. Ook al was de bekrasser nog niet officieel mijn eigendom, toch ging dat binnen niet al te lange tijd gebeuren.
Wist ik veel.

In het begin

Na vijf lange katloze jaren begon het weer te kriebelen. Gompy, mijn laatste troetel, had kort na zijn entree in huize Omajak een zeer vervelend ongeluk gekregen. Beter gezegd: hij had zowat alles wat maar breken kon in de strijd geworpen om aan de titel 'vreselijk ongeluk' te kunnen voldoen. De dierenarts kon hierbij geen redding bieden en opperde vrolijk dat soms alles vanzelf weer aangroeide en ging werken.
Dat bleek bij Gompy het geval. Na een half jaar kon hij weer zelf op de kattenbak. Maar zo mooi als hij bij binnenkomst was is hij nooit meer geworden. Een staart groeit niet meer aan en de spontaan geheelde breuken namen het niet zo nauw met de symetrie van het patientje. Desondanks bleef het een bijzonder aanhankelijk soort. Een achtste was van Perzische afkomst en dat was te merken aan de klitvorming in zijn zwart/witte vachtje. Na een uur ontklitten zette hij zijn zachte pootje voorzichtig tegen je arm om te laten weten dat het genoeg was. Wanneer je naar hem keek op een bepaalde manier zat hij al op je schoot. Hij was helemaal op mij gefixeerd en deed me zelfs ooit een jong konijn cadeau, die lieverd.
Ik was aan een nieuwe kat toe.

Abonneren op RSS feeds algemeen

Abonneren op RSS feeds algemeen lukt niet, ik krijg een uitroepteken in een geel rafelig oranje omlijnd vakje net naast het handje. Een zacht klikje laat zich horen en . . . niks dus.

Doerak

Binnenkort volgen hier de verhalen over de, door mij nog niet geheel verwerkte relatie tussen mij en mijn inmiddels hemelende schizofrene kater Doerak.
Op de kattenwebsite kwam ik niks tegen dat het gedrag van mijn 'lieveling' verklaarde.