Bevallig in een wit bontje gestoken kwam ze op een dag als een heuse diva mijn tuin binnengewandeld. Minzaam begroette ze mijn aanwezigheid door spaarzaam met het uiterste puntje van haar staart te bewegen. Want Miss Muppie was een rasartieste die haar eigen toneelstukken schreef en alle stunts helemaal zelf deed. Ooit heb ik met hand voor open mond naar een staaltje behendigheids techniek gekeken terwijl ze meters hoog in onze larix hing onderwijl een opera van jewelste ten gehore brengend. Ze was verslingerd aan drama, en wanneer er geen drama voorhande was dan maakte ze die wel. Zoals die keer dat een laveloos ronkende D. totaal van de wereld lag te zonnebanken met z'n staart slordig naar beneden hangend. Bij het passeren van die flodderstaart maakte ze zo'n stampei alsof haar bontje van haar lijf werd gerukt. Schitterend!
Maar wat helemaal bijzonder mag heten was dat Miss Muppie internet kon opstarten. Waar buurman D. zich slaapdronken vanaf zijn zonnebank richting toetsenbord verplaatste waarop hij zich, niet bewust van vastlopers en restart, verder in dromenland verdiepte, lag deze selfmadewoman hem meters voor op het World Wide Web. Jammer dat ze niet verder wilde leren, ze wilde al haar energie in de toneelkunsten steken en ze had ietwat probleempjes met de muis. Maar op Facebook en Twitter zou ze al snel veel followers en gespreksstof te over hebben dat verder gaat dan: 'Vind ik leuk'.
Miss Muppie zou niet trots op me zijn maar mijn mening over Twitter sluit wel aardig aan bij die van D. Wat onrustig om al die tweets van grootleveranciers te lezen. Met bakken komen ze binnen. Leve de knop Unfollow. Ik hou het liever bij een klein select groepje. Hier lees je mijn zeer bescheiden bijdrage.
