Doerak Ding 21: Huisdier 2.0 en de toekomst van archieven

D. kon absoluut niet tegen veranderingen. Stond ineens een klusjesman in de kamer dan wist hij niet hoe snel de kuierlatten te nemen. En wanneer plots een krat met boodschappen zijn weg blokkeerde dan zakte hij diep door de kattenpoten en keerde laffelijk op zijn schreden terug. Een verplaatste stoel kon ervoor zorgen dat hij uren niet naar binnen durfde. Zelfs mijn onschuldige zangoefeningen, broodnodig ter versterking van mijn koor, konden hem niet bekoren. Maar in plaats van te vluchten, zoals bij de klusjesman, viel hij me aan. Je begrijpt dat ik hoge noten haalde.

Na een paar weken gekrabd en gebeten te zijn geweest bracht ik D. voor controle bij de dierenarts. Ik vertrouwde hem wat genant toe dat ik nog maar weinig over mijn eigen huis, tuin en lijf te vertellen had. D.'s acceptatievermogen hield zo'n beetje op bij het openen van keuken- en koelkastdeuren en het vullen van zijn voederbakken.

Sinds gisteren word ik op twitter gevolgd door de dierenbescherming en hoop dat ze niks met de volgende uitspraak van D.'s reuze aardige en vakkundige lijfarts zullen doen (naam bij de red. bekend). Hij raadde me aan dit ongewenste gedrag flink af te straffen door middel van krant of bezem zolang er maar geen bloed vloeide bij beide partijen. Over die krant heb ik al geschreven; die hielp weinig. Maar de bezem vond D. wel spannend en liep daar met zijn goed getrainde kattenlijf hard voor weg. Ik heb hem nooit kunnen raken, de schrik was voldoende. Inderdaad begon D. zich hierdoor wat socialer op te stellen. Maar een echt huisdier 2.0 is hij nooit geworden.

Vandaag werd ik toegelaten op Archief 2.0 en heb daar inmiddels een discussie gestart. Ik vind de site overzichtelijk en laagdrempelig. In één stap zet je je bijdrage op twitter en Facebook. Ik merk dat deze toepassingen beduidend meer blogbezoekers trekken.

Heel vooruitstrevend vind ik de Zeeuwse Bibliotheek die met zijn Lan-party's de met games opgroeiende jeugd de bieb binnenhaalde. En het project a la Babel zou ook in een archief niet misstaan.

Mijmerend over hoe de archiefwereld er in de toekomst uit gaat zien bedenk ik ter plekke dat elke verse boreling onmiddellijk op Facebook wordt ingeschreven met linken naar alle informatie die zijn ouders al over zijn voorouders hebben verzameld. Natuurlijk voorzien van alle mogelijke foto-, film- en geluidsmateriaal waarop de eerste stapjes en brabbels te zien en te horen zijn.

Hoe minder echt puur archivarissen-handwerk erbij komt kijken, des te grappiger ik de benaming 'historische werkplaats' voor archief 2.0 vind klinken.

Doerak Ding 20: Footnote, een sociaal archiefnetwerk

Wat ik van Footnote vind kan ik pas beantwoorden wanneer ik alle mogelijkheden heb uitgeprobeerd, maar ik kan me voorstellen dat iemand de geboden opties te talrijk vindt en een echte onderzoeker gruwt waarschijnlijk van de ondeskundige inbreng in dit geheel. Zou dit de reden zijn dat mijn afbeelding van het kanon van de 'quard boat of the port of Alexandria' uit de spotlights is gehaald? Ik vroeg me af of zo'n zeilbootje de druk van een wegschietende kanonskogel wel aan kon.

Het is even wennen om de gegevens van overleden mensen zo uitgebreid op internet te plaatsen want de persoon in kwestie kan hier niets meer tegenin brengen. Maar een groot voordeel en wellicht troost voor nabestaanden lijkt me dat door die inbreng van anderen hun dierbare hen meer ‘vertelt’ over zijn/haar leven. De nabestaanden zouden hiervan geen weet hebben zonder dit medium.

In de onafhankelijkheidsverklaring vond ik een sterke annotatie: Quarlus is niet goed wijs. Hierdoor durfde ik ook een steentje bij te dragen door de handtekening van Carter Braxton van een opmerking te voorzien inclusief een link naar Wikipedia.

Via Footnotes twitter kwam ik op een slimme kaart over conflicthistory terecht waarop markers waren geprikt. Wanneer je met de muis over zo’n marker heen gaat wordt een lijntje uitgegooid naar een info-veld. Hier onder staat meer informatie te lezen en je kunt hiervandaan vervolgens weer naar een andere plek op de wereld gelinkt worden.
Zou dit wat zijn voor de MijnGelderland-site? Nu weet ik niet hoe al dit moois op een mobieltje wordt gepresenteerd want de MG-site wordt hier namelijk voor klaargestoomd. Verder zie ik mogelijkheden voor de Freedom Trail en Ontmoet je wijk die op dit moment via Google Maps de wereld rond gaan.

Doerak Ding 19: genealogie 2.0

Een verwoed genealoog vertelde me ooit dat genealogie een zeer besmettelijk virus is. Ik geloof hem graag en zal proberen zo lang mogelijk dat virus uit de weg te gaan. Vrij onschuldig lijken me in dit geval de netwerksites waarop je je stamboomgegevens kunt invoeren. Het voorwerk doe je eerst via Genlias.

Bij My Heritage (gratis, privé en beveiligd) snelt je, nadat je je echte naam (omajak lukt niet) hebt ingevuld, de rekening al tegemoet voor de pro-versie. Ga je voor gratis dan kun je je familie tot 250 personen invoeren. Lijkt me een aardige bescherming tegen het genvirus.
Wil je gebruik maken van de zoekoptie om gelijknamige personen op te snorren dan vraagt het programma je een component te installeren. Doe ik maar even niet. Je kunt een ‘family Tree Builder’ en een familiewerkbalk downloaden, evenals alle functies bekijken die het programma biedt. Een wat facebook-achtige uitstraling heeft de gebeurtenissenkalender waardoor je nooit een verjaardag meer hoeft te missen. Via je interesses kun je met gelijkdenkenden in contact komen. Als toetje wordt een heuse website voor je gegenereerd, met kalender en familienieuws. Ziet er allemaal fris en aantrekkelijk uit, heel wat anders dan die logge genealogische programma's die uit de DOS periode stammen. My Heritage biedt wat leuke extra’s waaronder een tijdslijn die instelbaar is van een week tot een millennium. Wel wat zielig om mijn wiegje daar vervolgens wat verloren te zien staan. Gauw aan wat anders denken.

Doerak Ding 18: orde in de chaos

Over chaos in zijn hoofd had Doerak wel een bestseller kunnen schrijven. Wellicht lag het euvel bij zijn schrompeloor dat tweemaal per week verzorgd moest worden, iets waar we beiden een grote hekel aan hadden. Via slinkse lokpartijen met niet te versmaden brokjes voer greep ik hem steevast snel in zijn nekvel en slingerde een groot formaat badlaken, dat ik wijselijk achter mijn rug verborgen hield, om hem heen. Nadat ik zeker wist dat zijn pootjes ook ingeklemd zaten durfde ik de mummie te verzorgen. Die blik waarmee hij me dan aankeek! Des duivels! Na de stressvolle verzorgingsactie ging hij demonstratief in de boekenkast zitten en negeerde me tot etenstijd.
Hij wist ook nooit precies de richting te bepalen waar een geluid vandaan kwam. Wat je bij normale twee-orige katten ziet is dat ze in één soepele beweging hun kopje in precies de goede richting neerzetten ten opzichte van het geluid. Bij D. leek zijn kopje dan op een neerstortend helikoptertje. Hierdoor is het misschien niet verwonderlijk dat hij zelfs schrok van zijn eigen schaduw en windkracht.

Over naar chaos in de boekenkast. Library Thing ga ik in de toekomst misschien wel gebruiken. Met de nadruk op ‘toekomst’, want wanneer ik een boek heb gekocht/gelezen kan ik er nadien moeilijk afstand van doen. De boekenkasten raken aardig verzadigd, waar mogelijk staan twee rijen achter elkaar. Van het bestaan van deze boeken weet ik pas weer af als de boekenkast uitgeruimd wordt. Hier ben ik dus wel even zoet mee.

De mogelijkheden van Library Thing zijn erg aantrekkelijk. Zoeken op auteur en toevoegen aan je bibliotheek is een makkie. Of boekbesprekingen lezen voor nog nieuwe aanwinsten en aan- en afraders volgen (anoniem) of actief meedoen.
Mijn waardering op Library Thing voor de boeken van Thomas Rosenboom komt wel aardig overeen met het gemiddelde.

Hiernaast heb ik een klein begin gemaakt met mijn toekomstige bezigheid. Mocht de klus van mijn eigen bibliotheek geklaard zijn dan wacht me een nog veel grotere van mijn huisgenoot. In zijn boekenkamer kun je je slechts zijwaarts tussen de stellingen door bewegen als het je al lukt om over de nieuwe aanwinsten heen te klauteren. Keren lukt alleen op kruispunten ;-D

Doerak Ding 17: Sociale netwerken en wat er in te doen is

Heel lang geleden, toen de monitoren nog zwaar en onhandig waren, bracht ik mijn even zo onhandige pc naar een computershop aan de Amsterdamseweg in Arnhem. Twee enorme staldeuren gaven geopend te kennen dat je welkom was. Tijdens het wachten hoorde ik iemand zo hartverscheurend hoesten dat ik onwillekeurig om me heen keek of ik misschien hulp moest bieden. Geen mens te zien totdat ik een kromgebogen kat zag die, met zijn nagels ver in de stof van de bank verankerd, op het ritme van het angstaanjagende geluid bewoog.

Van een medewerker hoorde ik dat het dier elke werkdag de winkel binnen kwam en zich op de bank installeerde waarna hij 's avonds weer naar buiten werd gezet. Ooit heeft een medewerker dit sociale geval mee naar huis genomen. Binnen een oogwenk was hij weer terug. In die tijd mocht je nog overal roken en de verslaafde kat inhaleerde de dampen gezellig mee. Nadat mijn pc van een monitor afgekoppeld werd zette de kat het op een holletje en sprong boven op de nog warme monitor. Ergens deel van willen uit maken en daar je voordeel mee doen is dus niet alleen voor mensen weggelegd. In dit geval offerde de kat hierdoor zelfs onbewust zijn gezondheid op.

Zover gaat het hopelijk niet in onze wereld van de sociale media. Alhoewel, onlangs las ik een verontrustend berichtje over een zich tegen haar ouders afzettend tienermeisje dat dit via een tweet wereldkundig maakte. Ze had haar telefoonnummer en adres er gelijk maar even bij cadeau gedaan. Loverboys lagen op de loer.

Facebook gebruik ik sinds het begin van de cursus. Leuk wanneer je met mensen in contact wilt blijven die je niet zo vaak ziet, maar verder heeft het privé en voor het archief weinig toegevoegde waarde. Als testje heb ik een evenement gemaakt op facebook (en op Hyves) voor de tentoonstelling ‘Ontmoet je wijk Schuytgraaf’. Ben benieuwd of de toeloop hierdoor inderdaad hoger wordt.

Pas een netwerk oprichten wanneer je weet waarover je het wilt hebben lijkt me zinvoller dan te kijken hoeveel vrienden je kunt halen. Via deze link zie je hoeveel er wordt afgekonkeld in Nederland. De berichten gaan zo snel dat je de kans niet krijgt ze allemaal te lezen, laat staan er een touw aan vast te knopen.
LinkedIn ziet er wat professioneler uit. Maar waarom moet je na inloggen toch weer opnieuw inloggen bij sommige acties zoals bij ‘add connections’?

Waar zouden katten het samen over hebben?

Doerak Ding 16: blabla en uhhuh

Jammer, de twee instellingen BHIC (evaluatie wijst iets anders uit, dus wie ben ik) en Gemeentearchief Rotterdam zijn niet online terwijl ze op hun site aangeven dit wel te zijn.
Zeeuws Archief was online, maar na vier keer een vraag stellen heb ik het opgegeven. Zo moet het duidelijk niet. Maak je 'onlinetijd' liever niet te lang en wees op die momenten daadwerkelijk beschikbaar.

Skype heb ik een paar jaar geleden eens geprobeerd op mijn oude laptop. Beeld en geluid liepen absoluut niet synchroon waardoor het jeugdige familielid aan de andere kant al snel de belangstelling verloor. Dat zou nu beter moeten lukken.

Meebo geïnstalleerd. Handig is de Meebo melder die standby blijft ook al sluit je je browser af. Dus wie vandaag (dinsdag) even een praatje met me wil maken tussen 7.30 en 16.00 uur heeft grote kans dat dit lukt.

Je kunt ook met meerdere mensen tegelijk chatten. Wanneer je hiervoor in aanmerking wilt komen moet je je onder een nieuw emailadres registreren omdat je de andere al aan de standaardMebo hebt opgeofferd. En je kunt mobiel, vanzelf.

Via GMail chat ik zo heel af en toe met familie als ik zie dat ze online zijn. Is wel grappig, meer niet. Nu eens proberen om zo'n badge in mijn blog te weven.

Zo'n badge toevoegen stelt niks voor, maar het werkt niet.

I am a Google lover