Asiel Velp

Vergezeld van een nieuwe kattenmand, zo'n onhandig rond exemplaar waarin een volwassen dier alle ruimte heeft op weg naar zijn Nieuwe Huis maar waarbij je zelf enigszins uit het lood voor joker loopt,  betrad ik de naar ether geurende hal van het asiel Velp. Dit asiel verleende mij jaren geleden garantie op een zwarte kater. Van deze service heb ik binnen twee weken gebruik gemaakt, niet omdat het zwart vervaagde na veelvuldig wassen, maar omdat het dier niet zindelijk wilde worden en al mijn vloerbedekking van zijn handtekening had voorzien. In twee weken hecht je je trouwens niet zo heel erg aan een dier en zeker niet aan zo'n nestbevuiler als deze zwarte dus dat vond ik een mooie oplossing.

Ik mocht een kijkje in de kennel nemen. Hoopvol gestemd liep ik speurend langs al die zielig kijkende, klagelijk miauwende en comateuze diertjes achter hun getraliede deurtjes. De hoop begon al wat te verflauwen totdat ik opeens in een paar helder blauwe ogen keek die mij hypnotiserend opnamen. Wauw, van mijn kant was het liefde op het eerste gezicht! Of dat wederzijds was betwijfel ik achteraf ten zeerste. Dat hij een schrompeloor had zag ik niet eens in die eerste overweldigende ogenblikken. Alleen maar ogen, prachtige blauwe ogen.

Ik deed het deurtje open maar voordat ik de kans kreeg dit prachtexemplaar uit zijn benarde situatie te bevrijden had hij zich al met al zijn nagels diep in mijn winterjas verankerd en kopte met zijn bolletje hard ronkend tegen mijn neus zodat ik uren later nog haartjes dacht te voelen. Ik was nu helemaal om en besloot dat dit mijn nieuwe aanwinst werd. Maar denk niet dat meneer weer begripvol in zijn hokje terug ging zodat zijn toekomstig vrouwtje alle benodigde documenten kon invullen voor het legaal verlaten van het asiel. Met al zijn gereedschap zette hij zich af en na een bloederig gevecht sprong hij op de grond. Nog behoorlijk argeloos dacht ik dat het asiel deze reactie veroorzaakte. Een kater hoort in de vrije natuur en niet in zo'n ongezellig hok.
Een behulpzame meneer kreeg het dan eindelijk voor elkaar om dit vechtersbaasje weer achter de tralies te krijgen. Ik wil deze meneer alsnog mijn verontschuldigingen aanbieden voor de talloze krassen op zijn bij binnenkomst nieuw uitziende leren jas. Ook al was de bekrasser nog niet officieel mijn eigendom, toch ging dat binnen niet al te lange tijd gebeuren.
Wist ik veel.

In het begin

Na vijf lange katloze jaren begon het weer te kriebelen. Gompy, mijn laatste troetel, had kort na zijn entree in huize Omajak een zeer vervelend ongeluk gekregen. Beter gezegd: hij had zowat alles wat maar breken kon in de strijd geworpen om aan de titel 'vreselijk ongeluk' te kunnen voldoen. De dierenarts kon hierbij geen redding bieden en opperde vrolijk dat soms alles vanzelf weer aangroeide en ging werken.
Dat bleek bij Gompy het geval. Na een half jaar kon hij weer zelf op de kattenbak. Maar zo mooi als hij bij binnenkomst was is hij nooit meer geworden. Een staart groeit niet meer aan en de spontaan geheelde breuken namen het niet zo nauw met de symetrie van het patientje. Desondanks bleef het een bijzonder aanhankelijk soort. Een achtste was van Perzische afkomst en dat was te merken aan de klitvorming in zijn zwart/witte vachtje. Na een uur ontklitten zette hij zijn zachte pootje voorzichtig tegen je arm om te laten weten dat het genoeg was. Wanneer je naar hem keek op een bepaalde manier zat hij al op je schoot. Hij was helemaal op mij gefixeerd en deed me zelfs ooit een jong konijn cadeau, die lieverd.
Ik was aan een nieuwe kat toe.

Abonneren op RSS feeds algemeen

Abonneren op RSS feeds algemeen lukt niet, ik krijg een uitroepteken in een geel rafelig oranje omlijnd vakje net naast het handje. Een zacht klikje laat zich horen en . . . niks dus.