Na vijf lange katloze jaren begon het weer te kriebelen. Gompy, mijn laatste troetel, had kort na zijn entree in huize Omajak een zeer vervelend ongeluk gekregen. Beter gezegd: hij had zowat alles wat maar breken kon in de strijd geworpen om aan de titel 'vreselijk ongeluk' te kunnen voldoen. De dierenarts kon hierbij geen redding bieden en opperde vrolijk dat soms alles vanzelf weer aangroeide en ging werken.
Dat bleek bij Gompy het geval. Na een half jaar kon hij weer zelf op de kattenbak. Maar zo mooi als hij bij binnenkomst was is hij nooit meer geworden. Een staart groeit niet meer aan en de spontaan geheelde breuken namen het niet zo nauw met de symetrie van het patientje. Desondanks bleef het een bijzonder aanhankelijk soort. Een achtste was van Perzische afkomst en dat was te merken aan de klitvorming in zijn zwart/witte vachtje. Na een uur ontklitten zette hij zijn zachte pootje voorzichtig tegen je arm om te laten weten dat het genoeg was. Wanneer je naar hem keek op een bepaalde manier zat hij al op je schoot. Hij was helemaal op mij gefixeerd en deed me zelfs ooit een jong konijn cadeau, die lieverd.
Ik was aan een nieuwe kat toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten