D. kon absoluut niet tegen veranderingen. Stond ineens een klusjesman in de kamer dan wist hij niet hoe snel de kuierlatten te nemen. En wanneer plots een krat met boodschappen zijn weg blokkeerde dan zakte hij diep door de kattenpoten en keerde laffelijk op zijn schreden terug. Een verplaatste stoel kon ervoor zorgen dat hij uren niet naar binnen durfde. Zelfs mijn onschuldige zangoefeningen, broodnodig ter versterking van mijn koor, konden hem niet bekoren. Maar in plaats van te vluchten, zoals bij de klusjesman, viel hij me aan. Je begrijpt dat ik hoge noten haalde.
Na een paar weken gekrabd en gebeten te zijn geweest bracht ik D. voor controle bij de dierenarts. Ik vertrouwde hem wat genant toe dat ik nog maar weinig over mijn eigen huis, tuin en lijf te vertellen had. D.'s acceptatievermogen hield zo'n beetje op bij het openen van keuken- en koelkastdeuren en het vullen van zijn voederbakken.
Sinds gisteren word ik op twitter gevolgd door de dierenbescherming en hoop dat ze niks met de volgende uitspraak van D.'s reuze aardige en vakkundige lijfarts zullen doen (naam bij de red. bekend). Hij raadde me aan dit ongewenste gedrag flink af te straffen door middel van krant of bezem zolang er maar geen bloed vloeide bij beide partijen. Over die krant heb ik al geschreven; die hielp weinig. Maar de bezem vond D. wel spannend en liep daar met zijn goed getrainde kattenlijf hard voor weg. Ik heb hem nooit kunnen raken, de schrik was voldoende. Inderdaad begon D. zich hierdoor wat socialer op te stellen. Maar een echt huisdier 2.0 is hij nooit geworden.
Vandaag werd ik toegelaten op Archief 2.0 en heb daar inmiddels een discussie gestart. Ik vind de site overzichtelijk en laagdrempelig. In één stap zet je je bijdrage op twitter en Facebook. Ik merk dat deze toepassingen beduidend meer blogbezoekers trekken.
Heel vooruitstrevend vind ik de Zeeuwse Bibliotheek die met zijn Lan-party's de met games opgroeiende jeugd de bieb binnenhaalde. En het project a la Babel zou ook in een archief niet misstaan.
Mijmerend over hoe de archiefwereld er in de toekomst uit gaat zien bedenk ik ter plekke dat elke verse boreling onmiddellijk op Facebook wordt ingeschreven met linken naar alle informatie die zijn ouders al over zijn voorouders hebben verzameld. Natuurlijk voorzien van alle mogelijke foto-, film- en geluidsmateriaal waarop de eerste stapjes en brabbels te zien en te horen zijn.
Hoe minder echt puur archivarissen-handwerk erbij komt kijken, des te grappiger ik de benaming 'historische werkplaats' voor archief 2.0 vind klinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten